D Sälm 104
De Bibl auf Bairisch
1Önn Trechtein will i preisn. So grooß bist, Herr, mein Got! In Künigspracht bist eingwänddt.

2Ayn Liechthülln ist dein Klaid. Ys Himmlszeltt spannst aus du.

3Auf Himmlswasser troonst. Und d Wolkenn nimmst als Wagn dir, reitst auf de Flügn von n Sturm.

4Du nutzt önn Wind als Botn, de Blitz nimmst in deinn Dienst.

5So föst haast d Erdn abgstützt, däß s eebiglich nit wankt.

6Ainst war s von Urfluet zuedöckt; kain Berg gschaugt daamaals raus.

7Du pfiffst, und d Wässer schwanddnd, so frastig botst ien auf.

8S entstanddnd Berg und Täler, gnaun wiest ys vorgseghn hietst.

9Yn n Wasser wist sein Grentz zue, däß s nie meer d Erdn döckt.

10In n Tal laasst Quellnen sprudln; sö fliessnd zwischn Berg.

11De wildn Vicher sauffend; aau Ösln seind dyrbei.

12An n Uefer wonend d Vögl; grad zwitschern tuend s in n Gäst.

13De Berg nötzt aus deinn Himml, sattst d Erdn mit deinn Rögn.

14Yn n Vih laasst Ötzn waxn. Dyr Mensch sötzt selbn öbbs an und stillt dyrmit seinn Hunger.

15Mit n Wein haat er sein Freud. Von n Öl müg sein Gsicht glantzn. Gscheids Össn baut n auf.

16Yn n Herrn sein Wald kriegt aau gnueg; de Baeum dyrwischnd Rögn. Eyn n Weissnberg de Zödern haast du, Herr, selber pflantzt.

17Drinn künnend d Vogerln nistn; auf Züpfern nistt dyr Storch.

18Hooh obn eyn n Birg löbnd Stainböck; dyr Dax schliefft ein eyn d Kläpff.

19Önn Maand haast gmacht für d Maanet; d Sunn waiß, wann s nidergeet.

20Wennst d Finster schickst, däß s Nacht werd, dann geet s eyn n Wald dausst auf.

21De jungen Leebn wollnd Beuttn; dyr Herrgot sollt s ien göbn.

22Und kimmt d Sunn wider aufher, dann schleichend allsand haim. Die habnd ja iene Saassn, daa wo sö si verbergnd.

23Ietz geet dyr Mensch eyn s Tagwerch. Er arechtt hinst auf Nacht.

24Herr, mein, haast du vil bschaffen! Mit Weisheit haast ys gmacht. Von dene wimmlt d Erdn;

25zo n Beispil s Mör so weit: Daa wuedlt s von Klaine, Groosse;

26und d Schöf ziegnd drauf dyrhin. Dyr Walfish ist dyrbei aau. Als Spilzeug haast dyr n gmacht.

27Ien allsand gibst ien Fueter. Angwisn seind s auf di.

28Wennst ien öbbs gibst, dann össnd s; machst d Höndd auf, werdnd s leicht sat.

29Tuest nix dyrgleichen, schaund s bloed; schnell ist s mit ienen gar. Wennst ien önn Löbnssaft zuedraest, wie gschwind seind s wider Koot!

30Du gibst deinn Aadm, und Löbn geit s; all Täg bschaffst d Erdn neu.

31Yn n Herrn sein Rued wer eebig; er freu si ob seinn Werch!

32Er blickt grad, schoon bibnt d Erdn; ayn Berg schmaucht auf sein Wort.

33Mein Löbtyg sing yn n Herrn i, meinn Got, so lang s mi geit.

34Müg iem mein Dichtn zuesagn! I will mi freun an n Herrn.

35Doch d Sünder sollnd verschwinddn; de Gotloosn ghoernd wögg. I will önn Trechtein preisn. Machtß mit, allss mitaynand?!

Psalm 103
Top of Page
Top of Page