D Sälm 105
De Bibl auf Bairisch
1Danktß yn n Herrn, künddtß seinn Nam! Machtß in dyr Haidnwelt all seine Taatn bekannt!

2Singtß iem und spiltß iem auf; künddtß seine Wundertaatn!

3Lobtß non seinn heilign Nam! Allss, was önn Trechtein suecht, sollt si hertzlich freun!

4Stölltß enk bei n Trechtein ein, kemmtß niemaals vonhin von iem!

5Denktß, was yr Wunder taat! Zaichen gar mächtig warnd s. Denktß, wieß ös grött wordn seitß, weil s er beschlossn hiet,

6Naachfarn ös von n Abryham, Jaaggner; von iem seitß dyrwölt!

7Er, dyr Herr, ist ünser Got. Er herrscht in aller Welt.

8Eebig denkt er seinn Bund, gschlossn mit n Abryham, und an dönn Aid, wo er daamaals yn n Eisack schwor.

9Er gaab sein Wort fürbaß eyn s tausetste Kunn.

10Dar schlueg s yn Jaaggen er, eebig yn Isryheel:

11"Dir gaa i Käning göbn; dir ist s als Uedl gschribn."

12Warnd s eerst ayn Par Hänsln gar, fremd in n Land non dyrzue,

13zognd non von Volk zo Volk, trochend von Reich zo Reich,

14gschaugt yr schoon, däß s niemdd pfrengt; Künig gwarnt yr gscheid:

15"Laasstß meine Salbling steen; tuetß meine Weissagn nix!"

16Doch dann gschickt Hunger er. Broot gaab s glei gar kains meer.

17Doch hiet yr vorgsorgt aau: Dyr Joseff wurd als Bsaess verkaaufft.

18D Füess wurdnd in Fössln gspannt; er wurd in Eisn glögt,

19hinst däß sein Zeit anbraach. Dyr Herr hiet s ja gsait.

20Daa gholt dyr Künig ien gschwind aus n Gföngniss raus. Er, wo ob Völker gherrscht, gschaugt, däß yr ausherkimmt,

21gstöllt n als Hauswart an und über n gantzn Bsiz.

22Gar yn de Amptner kunnt er non befelhen öbbs, und aau de Dietwärt glaitt voll Weisheit er an.

23Israel kaam Güptn zue. Gast wurd s in n Hämerland.

24S Volk ließ dyr Herrgot daadl ausgsprochen fruchtbar werdn, so däß s gar störcher wurd wie sein Bedruckervolk.

25Er graitzt de Güptn auf; Hass auf sein Volk gakriegnd s. Fuxn und schinddn taatnd s de Seinn, was grad gieng.

26Er gschickt önn Mosenn aft, dös war sein treuer Knecht, und gwölt önn Ärenn aus. Der gieng mit iem aau mit.

27Z Güptn ent taatnd s für n Herrn Wunder und Zaichen zhauf; Wunder von n Trechtein taatnd s untn eyn n Hämerland.

28Er gschickt ayn Finsterniss. Allss wurd stokdunkl daadl. Doch dös gabeindruckt s nit. Mainst, die haetnd gachtt auf iem?!

29D Flüss gmacht zo Bluet dyr Herr und ließ ien d Fisch draufgeen.

30Wuedln taat s von Frösch in n Land hinst ein eyn n Künigspflast.

31Ain Wort von n Trechtein, und Unzifer kaam ganz dick. Staunznen gabraittnd si über dös gantze Land.

32Schauer statt Rögn gschickt er, grausige Wöter aau.

33Er schlueg ien d Weinstöck zamm, d Feignbaeum aau grad yso. Überall in ienn Land gaknickt yr de Baeum.

34Ain Wort, dyr Heuschnegg kaam, Scharn wie ayn Mör so vil.

35Daa blib kain Stämmleyn steen; d Felder warnd bar und kal.

36D Eerstling ließ all er sterbn; Mensch und Vih war daa gleich.

37Silber- und goldbeladn gfüert s aft dyr Trechtein naus. Kainer bei seine Stämm haet si daa drucken mögn.

38Mein, warnd de Güptn froo, wie Israel auszogn war! Ganz waiche Knie hietnd s kriegt, yso hiet yr s gschrachtt.

39Wolkenn gabraitt yr aus und gadöckt s zue dyrmit. Feuer gschickt abher er, däß yr ien d Nacht erleuchtt.

40Wie s um ayn Zörung gfraagnd, gschickt yr ien Wachtln rab. Er gsatt sein Volk mit aynn Broot, wo von n Himml kaam.

41Er braach önn Fölsn auf; schoon quoll ayn Wasser raus. Brait wie ayn schoener Fluß floß s in dyr Oed dyrhin.

42Iem kaam sein heiligs Glübd an seinn Knecht Abryham.

43Ausher gfüert dyr Herr sein Volk. Mein, war dös ayn Freud!

44Er gaab ien s Haidnland, was Dietn aufbaut hietnd,

45däß s seiner Satzung folgnd, allweil seinn Willn erfüllnd. Kemmtß, preis myr önn Herrn!

Psalm 104
Top of Page
Top of Page