STRONGS NT 4367: προστάσσω

προστάσσω: 1 aorist προσέταξα; perfect passive participle προστεταγμενος; from (Aeschylus and) Herodotus down;

1. to assign or ascribe to, join to.

2. to enjoin, order, prescribe, command: the Sept. for צִוָּה; absolutely καθώς προσέταξε, Luke 5:14; with the dative of a person, Matthew 1:24; Matthew 21:6 R G T; τί, Matthew 8:4; Mark 1:44; τίνι τί, passive, Acts 10:33; followed by an accusative with an infinitive Acts 10:48; to appoint, to define, passive, προστετάγμενοι καιροί, Acts 17:26 G L (stereotype edition (larger edition, πρός τεταγμένοι)) T Tr WH, for the Rec. προτετάγμενοι. (Synonym: see κελεύω, at the end.)

προσετάγη προσέταξα προσέταξε προσέταξέ προσεταξεν προσέταξεν προστάξαι προσταξάτω προστάξει πρόσταξον προστάσσεις προστάσσοντα προστάται προστάτας προστάτης προστατών προσταχθέντα προστεταγμενα προστεταγμένα προστεταγμενους προστεταγμένους prosetaxen prosétaxen prostetagmena prostetagména prostetagmenous prostetagménousInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts