STRONGS NT 4921: συνιστάνω

συνιστάνω and συνιστάω, see the following word.

STRONGS NT 4921: συνίστημισυνίστημι (Romans 3:5; Romans 5:8; Romans 16:1; 2 Corinthians 10:18; Galatians 2:18 Rec.; participle συνιστάντες, 2 Corinthians 4:2 L T Tr; L T Tr), or συνιστάνω (2 Corinthians 5:12; Galatians 2:18 G L T Tr WH; infinitive συνιστάνειν, 2 Corinthians 3:1 R G T WH; participle συνιστάνων, 2 Corinthians 4:2 WH; WH; L T Tr WH), or συνιστάω (infinitive συνισταν, 2 Corinthians 3:1 L Tr; participle συνίστων, 2 Corinthians 4:2 R G; R G; Rec.; see ἵστημι); 1 aorist συνέστησα; perfect συνέστηκα; 2 perfect participle συνεστώς (nominative plural neuter συνεστωτα, 2 Peter 3:5 WH marginal reading); present passive infinitive συνίστασθαι; from Homer, Iliad 14, 96 down;

1. to place together, to set in the same place, to bring or band together; in the 2 aorist, perfect and pluperfect intransitively, to stand with (or near): συνεστώς τίνι, Luke 9:32.

2. to set one with another i. e. by way of presenting or introducing him, i. e. to commend (Xenophon, Plato, Demosthenes, Polybius, Josephus, Plutarch): τινα, 2 Corinthians 3:1; 2 Corinthians 6:4; 2 Corinthians 10:12, 18; τινα τίνι, Romans 16:1; 2 Corinthians 5:12 (cf. Buttmann, 393 (336)); τινα πρός συνείδησιν τίνος, 2 Corinthians 4:2; passive, ὑπό τίνος, 2 Corinthians 12:11 (1 Macc. 12:43; 2 Macc. 4:24).

3. to put together by way of composition or combination, to teach by combining and comparing, hence, to show, prove, establish, exhibit (Winer's Grammar, 23 (22)): τί, Romans 3:5; Romans 5:8 (εὔνοιαν, Polybius 4, 5, 6); ἑαυτούς ὡς τινες, 2 Corinthians 6:4; with two accusatives, one of the object, the other of the predicate, Galatians 2:18 (Diodorus 13, 91; συνίστησιν συτον προφήτην, Philo rer. div. haer. § 52); followed by an accusative with an infinitive (cf. Buttmann, 274 (236)), 2 Corinthians 7:11 (Diodorus 14, 45).

4. to put together (i. e. unite parts into one whole), perfect, pluperfect and 2 aorist to be composed of, consist: ἐξ ὕδατος καί δἰ ὕδατος, 2 Peter 3:5 (cf. Winers Grammar, § 45, 6 a.; (see above, at the beginning)); to cohere, hold together: τά πάντα συνέστηκεν ἐν αὐτῷ, Colossians 1:17 (Plato, de rep. 7, p. 530 a.; Tim., p. 61 a.; (Bonitz's index to Aristotle (Berlin Acad. edition) under the word συνισταναι), and often in ecclesiastical writings; (cf. Lightfoot on Colossians, the passage cited)).

STRONGS NT 4921a: συνκατανεύω [συνκατανεύω: 1 aorist participle συνκατανευσας; to consent to, agree with: Acts 18:27 WH (rejected) marginal reading (Polybius 3, 52, 6; others.)]

συνέστη συνέστηκε συνεστηκεν συνέστηκεν συνεστηκός συνεστηκότας συνέστησαν συνεστήσαντο συνεστήσαντό συνεστησατε συνεστήσατε συνέστησεν συνεστωσα συνεστώσα συνεστῶσα συνεστωτας συνεστώτας συνεστῶτας συνιστανειν συνιστάνειν συνιστανομεν συνιστάνομεν συνιστανοντες συνιστάνοντες συνιστανοντων συνιστανόντων συνίσταντες συνιστανω συνιστάνω συνιστανων συνιστάνων συνιστασθαι συνίστασθαι Συνιστημι Συνίστημι συνίστησι συνιστησιν συνίστησιν συνιστώντες συνίστωρ συννεφείν συννεφής συννύμφης σύννυμφός συστήναι συστήσασθε sunesteken sunestēken sunestesate sunestēsate sunestosa sunestōsa sunestotas sunestōtas sunistanein sunistano sunistanō sunistanomen sunistanon sunistanōn sunistanontes sunistanonton sunistanontōn sunistantes sunistasthai Sunistemi Sunistēmi sunistesin sunistēsin synesteken synestēken synésteken synéstēken synestesate synestēsate synestḗsate synestosa synestôsa synestōsa synestō̂sa synestotas synestôtas synestōtas synestō̂tas synistanein synistánein synistano synistanō synistáno synistánō synistanomen synistánomen synistanon synistanōn synistánon synistánōn synistanontes synistánontes synistanonton synistanontōn synistanónton synistanóntōn synistantes synístantes synistasthai synístasthai Synistemi Synistēmi Synístemi Synístēmi synistesin synistēsin synístesin synístēsinInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts