STRONGS NT 4369: προστίθημι

προστίθημι: imperfect 3 person singular προσετίθει (Acts 2:47); 1 aorist προσέθηκα; 2 aorist προσεθην, imperative πρόσθες (Luke 17:5), infinitive προσθεῖναι, participle προσθείς; passive, imperfect 3 person plural προσετίθεντο; 1 aorist προσετέθην; 1 future προστεθήσομαι; 2 aorist middle προσεθεμην; from Homer, Odyssey 9, 305 down; the Sept. very often for יָסַף, also for אָסַף, etc.;

1. properly, to put to.

2. to add, i. e. join to, gather with any company, the number of one's followers or companions: τινα τῇ ἐκκλησία, Acts 2:47 (R G); τῷ κυρίῳ, Acts 5:14; Acts 11:24; namely, τῷ κυρίῳ, or τοῖς πιστεύουσιν, Acts 2:41; Hebraistically, προσετέθη πρός τούς πατέρας αὐτοῦ (Judges 2:10; 1 Macc. 2:69), he was gathered to his fathers assembled in Sheol (which is לְכָל־חָי מועֵד בֵּית, the house of assembly for all the living, Job 30:23), Acts 13:36 (others explain it, he was added to the bodies cf his ancestors, buried with them in a common tomb; but cf. Knobel on Genesis 25:8; (Böttcher, De inferis, p. 54ff)); equivalent to to add viz. to what one already possesses: τί, Luke 17:5 (A. V. here increase); passive, Matthew 6:33; Luke 12:31; Mark 4:24; Hebrews 12:19 ((μή προστεθῆναι αὐτοῖς λόγον, R. V. that no word more should be spoken to them)); — to what already exists: (ὁ νόμος) προσετέθη, was added to (supervened upon) namely, the ἐπαγγελία, Galatians 3:19 R L T Tr WH; τί ἐπί τίνι, some thing to (upon) a thing (which has preceded (cf. ἐπί, B. 2 d.)), Luke 3:20; τί ἐπί τί, to a thing that it may thereby be increased, Matthew 6:27; Luke 12:25. In imitation of the Hebrew (יָסַף) the middle (in the Sept. the active also) followed by an infinitive signifies (to add, i. e.) to go on to do a thing, for to do further, do again (as Genesis 4:2; Genesis 8:12; Genesis 18:29): προσέθετο πέμψαι (לִשְׁלֹחַ וַיֹסֶף), he continued to send (as be had already sent), Luke 20:11, 12 (equivalent to πάλιν ἀπέστειλεν, Mark 12:4); προσέθετο συλλαβεῖν καί Πέτρον, be besides apprehended Peter also (A. V. he proceeded etc.), Acts 12:3; in the same way also the participle is used with a finite verb: προσθείς εἶπεν, i. e. he further spake (A. V. he added and spake), Luke 19:11 (προσθεῖσα ἔτεκεν, Genesis 38:5; προσθέμενος ἔλαβε γυναῖκα, Genesis 25:1); cf. Winers Grammar, § 54, 5; Buttmann, § 144, 14.

προσέθεντο προσεθετο προσέθετο προσέθηκα προσέθηκαν προσέθηκας προσέθηκε προσέθηκέ προσεθηκεν προσέθηκεν προσετεθη προσετέθη προσετέθην προσετέθης προσετεθησαν προσετέθησαν προσετιθει προσετίθει προσετιθεντο προσετίθεντο προσθείη προσθείησαν προσθειναι προσθείναι προσθεῖναι προσθεις προσθείς προσθεὶς προσθείσα προσθέμενος Προσθες Πρόσθες προσθέτω προσθή προσθής προσθήσει προσθήσεις προσθήσεσθε προσθήσετε προσθήση προσθήσομεν προσθήσουσι προσθήσουσί προσθήσουσιν προσθήσω προσθώ προσθώμεν προσθώσι προσθώσιν προστεθείη προστεθείκαμεν προστέθεικας προστεθείς προστέθειταί προστεθή προστεθηναι προστεθήναι προστεθῆναι προστεθήσεσθε προστεθησεται προστεθήσεται προστεθήσεταί προστεθήση προστεθήσομαι προστεθήσονται προστεθήτε προστέθητι προστεθήτω προστεθήτωσάν προστιθείς προστίθεμαι προστιθέντες προστίθετε προστίθημι προστίθημί προστίθησι προστίθησιν prosetethe prosetethē prosetéthe prosetéthē prosetethesan prosetethēsan prosetéthesan prosetéthēsan prosetheken prosethēken prosétheken proséthēken prosetheto prosétheto prosetithei prosetíthei prosetithento prosetíthento prostethenai prostethênai prostethēnai prostethē̂nai prostethesetai prostethēsetai prostethḗsetai prostheinai prostheînai prostheis prostheìs Prosthes PrósthesInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts