STRONGS NT 393: ἀνατέλλω

ἀνατέλλω; 1 aorist ἀνετειλα; perfect ἀνατεταλκα;

a. transitive, to cause to rise: τόν ἥλιον, Matthew 5:45 (of the earth bringing forth plants, Genesis 3:18; of a river producing something, Homer, Iliad 5, 777).

b. intransitive, to rise, arise: light, Matthew 4:16 (Isaiah 58:10); the sun, Matthew 13:6; Mark 4:6; Mark 16:2; James 1:11; the clouds, Luke 12:54; φωσφόρος, 2 Peter 1:19. tropically, to rise from, be descended from, Hebrews 7:14. The earlier Greeks commonly used ἀνατέλλειν of the sun and moon, and ἐπιτέλλειν of the stars; but Aelian, Pausanias, Stobaeus, and other later writings neglect this distinction; see Lob. ad Phryn., p. 124f. (Compare: ἐξανατέλλω.)

ανατείλαι ανατειλαντος ανατείλαντος ἀνατείλαντος ανατειλάτω ανατειλη ανατείλη ἀνατείλῃ ανατελεί ανατελλει ανατέλλει ἀνατέλλει ανατέλλοντα ανατέλλοντος ανατέλλουσα ανατελλουσαν ανατέλλουσαν ἀνατέλλουσαν ανατέλλων ανατελούσιν ανατεταλκεν ανατέταλκεν ἀνατέταλκεν ανέτειλε ανετειλεν ανέτειλεν ἀνέτειλεν anateilantos anateílantos anateile anateilē anateílei anateílēi anatellei anatéllei anatellousan anatéllousan anatetalken anatétalken aneteilen anéteilenInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts